...วันนี้ขับรถกลับบ้าน รถไม่ติดเท่าไหร่...เดินออกมาจากออฟฟิศ รู้สึกได้ทันทีเลยว่าอากาศเย็นเริ่มพัดมาพร้อมกับสายลมเอื่อยๆ ใกล้จะสิ้นปีอีกแล้วซินะ เป็นปีที่ค่อนข้างผ่านไปอย่างรวดเร็ว...วันแต่ละวัน ไม่เพียงแต่สอนเราว่า เราจะดำเนินชีวิตยังไง...แต่สอนให้รู้ว่า เราจะดำเนินชีวิตอยู่ให้ได้ยังไงต่างหากมาพูดถึงหนังสือเล่มนี้ต่อดีกว่า....มีตอนนึงคุณสุกี้เล่าถึงที่มาของวงพอสว่า "ในเวลานั้น นิตยสารบันเทิงคดี โดยมาโนช พุฒตาล ได้จัดกิจกรรม College Artist ขึ้น เพื่อเปิดโอกาสให้ศิลปินระดับมหาวิทยาลัยมาแสดงฝีมือกัน และทำให้ผมได้พบกับนักดนตรีอย่าง Pause หรือ โป้ ปิยะ" เออ เราก็พึ่งรู้ตอนอ่านหนังสือนี่แหละ...ว่าเค้ามาจากไหนปี 2540 เบเกอรี่ เป็นค่ายเพลงที่่ทุกคนต้องหันมาจับตามอง แม้กระทั่งค่ายใหญ่ ...คุณสุกี้บอกว่า คายใหญ่ๆยังต้องนั่งประชุมเพื่อมาช่วยกันวิเคราะห์ว่า แผนธุรกิจของเบอเกอรี่มิวสิค เป็นยังไง ซึ่งคุณสุกี้บอกเลยว่า "ไม่มี" เพียงแต่พวกเค้า ทำสิ่งที่ตรงกันข้ามกับค่ายใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการทำเพลงหรือการทำธุรกิจ และด้วยจังหวะเวลาที่เหมาะสม เราจึงประสบความสำเร็จ
ท่ามกลางความสำเร็จในสายตาคนภายนอก ไม่มีใครเลยที่จะคาดคิดว่า จะกลับกลายเป็นปีที่มีปัญหาเกิดขึ้นในมุมมองของพวกเรา 4 คน สัญญาณความขัดแย้งเกิดขึ้นในช่วงกลางปี คุณสุกี้เล่าว่า โดยปกติวิธีการทำงานของพวกเค้า ในหนึ่งปี ผู้บริหารทั้งสี่จะต้องมานั่งเจอกันแบบพร้อมหน้า 3-4 ครั้งเป็นอย่างน้อย โดยเฉพาะในเวลาที่มีความเห็นไม่ตรงกัน คุณจะต้องเอาปัญหามากางบนโต๊ะเพื่อจะเคลียร์กัน เพราะไม่อย่างนั้นจะทำงานด้วยกันลำบาก แม้ว่าถึงคราวตัดสินใจจริงระหว่าง 4 คน มันจะต้องมีกรณี 3 คนที่คิดว่า "ไม่ได้" และย่อมต้องมีคนหนึ่งผิดหวังในที่สุด
ครั้งหนึ่ง คุณสุกี้ ได้คุยกับคุณ Michael ผู้บริหารค่าย BMG ว่า ทำยังไงเทปถึงขายได้?"ไม่มีใครรู้หรอก" คุณ Michael ตอบ เรื่องแบบนี้ไม่มีใครรู้ 100% แต่ที่ผมรู้ก็คือ "เมื่อไหร่ก็ตามที่เทปขายไม่ดี ศิลปินก็จะบอกว่า จัดจำหน่ายไม่ดี ส่วนจัดจำหน่ายก็จะบอกว่าเป็นเพราะว่า มาร์เก็ตติ้ ไม่ดี และมาร์เก็ตติ้งก็จะบอกว่า เพลงไม่ดี วนเวียนกันอยู่อย่างนี้"ถ้าอย่างนั้นเราควรจะทำอย่างไรดีล่ะ? "วิธีเดียวที่จะผ่านพ้นปัญหานี้ไปได้ ก็คือ.." เขาตอบว่า "คุณจะต้องไว้ใจกัน"..............คุณเห็นอะไรกับเรื่องนี้มั้ย.................................มันมีขัอคิดเหมือนกันนะ..
ถ้าบังอัญในชีวิตของคุณ ต้องพบกับความขัดแย้ง แบบนี้หล่ะ จะทำยังไงดี...น่าคิดอยู่นะคะ
ถ้าอย่างนั้น ขอหยิบยกเอาเรื่องราวของ"วิธีการจัดการความขัดแย้งอย่างสร้างสรรค์" มาฝากละกันค่ะ
สาเหตุของความขัดแย้งที่สำคัญมี 6 ประการ
1. ความไม่พอเพียงของทรัพยากร ทำให้เกิดการแข่งขัน แย่งชิง เพื่อให้ตนเองสามารถบรรลุวัตถุประสงค์และเป้าหมาย จนบางครั้งละเลยความรู้สึกและความสัมพันธ์ของทีมงานและเพื่อนร่วมงาน
2. ลักษณะของงานที่ต้องพึ่งพากัน ถ้าหน่วยงานหรือบุคคลกลุ่มใดมีความเกี่ยวข้องสัมพันธ์กันความขัดแย้งก็จะมีความแปรผันและรุนแรงมากขึ้น
3. การสื่อสารที่ไม่ชัดเจน การสื่อสารที่ดีจะต้องยึดหลัก “4Cs” คือ
- Correct เนื้อหาต้องถูกต้อง เป็นจริง ไม่ปิดบังซ่อนเร้น
- Clear ต้องมีความชัดเจน ผู้รับข้อมูลจะต้องเข้าใจสิ่งที่ผู้ให้ข้อมูลต้องการสื่อสาร
ได้อย่างถูกต้อง
- Concise ข้อมูลต้อวกระชับ ไม่เยิ่นเย้อ เน้นประเด็นสำคัญของเนื้อหาที่ต้องการ
สื่อสาร
- Complete เนื้อหาจะต้องมีความสมบูรณ์ ไม่ตกหล่นสาระที่มีความสำคัญต่อการ
สื่อสารในครั้งนั้น ๆ
4. ความคลุมเครือในเรื่องขอบเขตของงานและหน้าที่ความรับผิดชอบของผู้เกี่ยวข้องได้แก่ ความไม่ชัดเจนในเรื่องการกำหนดหน้าที่และความรับผิดชอบของแต่ละคน ความไม่ชัดเจนของขั้นตอนการทำงาน และความซ้ำซ้อนของการมอบหมายงานของผู้บริหาร
5. คุณลักษณะของแต่ละบุคคล เนื่องจากแต่ละบุคคลมีความคิด ความคาดหวัง ความเชื่อ ค่านิยม ประเพณี การอบรมเลี้ยงดู การศึกษา ประสบการณ์ ความฝังใจ ที่แตกต่างกัน
6. บทบาทและหน้าที่ เนื่องจากแต่ละท่านได้รับบทบาทหน้าที่ที่แตกต่างกันไปในสถานการณ์นั้น ๆ นอกจากนี้ ภารกิจและเป้าหมายที่ได้รับก็แตกต่างกันไป ดังนั้น แนวคิด หลักคิดและบทบาทของแต่ละบุคคลที่แตกต่างกัน จึงเป็นเหตุของความขัดแย้งได้อย่างเป็นอย่างดี
แต่ถ้าให้เลือกได้ ก็พยายามจูนเข้าหากันดีกว่าค่ะ อย่าให้ต้องเกิดความขัดแย้งกันเลย..เพราะบางที แก้วที่มันร้าวแล้ว..ก็มักจะยังเหลือร่องรอยไว้ให้จดจำอยู่ดี แต่ถ้าหากหลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆ ก็ลองใช้วิธีเหล่านี้ไว้เป็นแนวทางกันดูนะคะ...
